Ode aan de groene gieters- vrede vinden op de Vredehof
Met schrijnend hart ging ik in volle zon.
naar de oude Vredehof.
Waar weer eens een begrafenis begon.
Het verse graf lag open.
De aarde rauw en grof.
Dichtbij een groeve waaromheen al eerder was gelopen.
Kijk, waar kleurrijk stralend toen de bloemen lagen,
hieven nu wat jonge plantjes fris hun blaadjes op..
Iemand had zorgzaam water naar hen toegedragen.
.
De zon droogde, al koesterend, alle andere plantjes uit.
De bladeren van de bomen hingen als aan een strop.
Maar bij de kranen her en der maakte ik wat gemeentelijke groene gieters buit
Heel huiselijk: de oude met de scheurtjes en de glanzend nieuwe hand in hand.
Ging daarmee, telkens weer hervullend, vele graven langs
en passeerde zo de ene na de andere dierb’re oude band.
Zo bezig in de stenen pracht waarin de namen uitgebeiteld staan
keerde – het verdriet ondanks-
in mij heel zacht de vrede weer – ‘k zag steeds even hen die ons zijn voorgegaan.
Met de gieters in de hand, elke plens een groet, had ik me ongemerkt begeven
in de wond’re kringloop van het leven.
Er wordt gewerkt aan de begraafplaatsen waar de leden van onze dorpsgemeenschap bijeen zijn.