Theaterkijker Daniëlle

 

 

 

 

 


Kom dan!
Emilio Guzman – 18 april 2019
Het leek een veelbelovende voorstelling na het lezen van de Evertshuis-gids. Ik kreeg in eerste instantie het idee dat Emilio Guzman bij ‘Kom dan!’ mijn verwachtingen van een show met herkenbare onderwerpen waar zou maken. De titel is niet voor niets zo aantrekkelijk gemaakt om te komen luisteren naar zijn woorden, toch? In realiteit bleek de voorstelling anders dan verwacht. Er werd veel gepraat over politieke figuren en situaties, waardoor de grappen voor mij vaak moeilijk te waarderen waren. Tegenstanders van Guzman’s overtuigingen vielen de opmerkingen vast niet helemaal in de smaak. Daarnaast waren de onderwerpen voor publiek, zonder brede politieke kennis, erg lastig te begrijpen. Zonde, want deze comedian had erg veel energie gestopt in het onderzoek naar de hedendaagse onderwerpen! Er waren ook nog andere gebieden waar Emilio over sprak. Zoals grappen over zijn dagelijkse leven, waar het publiek veel meer waardering voor had. Zo maakte hij een opsomming van soorten mensen die per direct met een raket afgevuurd zouden mogen worden naar de ruimte. Erg grappig en heel relateerbaar voor het publiek.

De aandacht werd aan het begin van Emilio’s voorstelling meteen naar het podium gelokt. De attributen en zijn (aan)kleding veroorzaakten dit effect, vooral door de meterslange speer en zijn ridderlijke kleding waarmee hij het podium op kwam gelopen. Het verband tussen zijn kleding en het verhaal was erg goed gelegd. Zo las hij ook in delen een novelle voor aan het publiek. Emilio heeft zijn hele eigen, bijzondere stijl van presenteren. Het zou een groot voordeel zijn voor Guzman als hij voorafgaande aan de grappen bij zijn show het publiek meer zou vertellen over de personen die hij ging bespreken. Voor mij als jongere kijker was het lastig om de politieke grappen te begrijpen, maar misschien kunnen kijkers die meer in politiek verdiept waren de show beter waarderen dan ik. Hoe dan ook, concluderend aan mijn verhaal wil ik nog kwijt dat Emilio wel uitstekend door iedereen te begrijpen was op de momenten dat hij uit zijn dak ging om zijn frustraties te uiten.

Solo Stories – Emma wil leven – 5 april 2019
Ontroerend. Intens. Indrukwekkend. Dit zijn waarschijnlijk de eerste woorden die in je opkomen wanneer je deze voorstelling hebt bezocht.
‘Emma Wil Leven’ gaat over een jonge vrouw die sinds haar twaalfde bezig is geweest met vechten. Aan het begin vocht Emma om vol te houden veel te sporten en te letten op gezond eten, maar later moest ze vechten voor haar leven. Vechten tegen anorexia, waar ze jarenlang mee heeft geleefd. Wat je meteen op het podium zag was een cirkel met microfoons en lampen, die weerspiegeld werden door het gebroken glas boven het podium. De hele voorstelling maakte Emma goed gebruik van dit decor. Ze kon door de microfoons op iedere plek van het podium haar gevoelens uiten, en tijdens het spel verwikkelde ze zich bijvoorbeeld in de snoeren van de microfoons. Er was eigenlijk niet veel nodig om de boodschap van Emma, gespeeld door Lisse Knaapen, nog extra te benadrukken, ook al maakte het decor alles wel helemaal af. Zo lag er op de vloer ook een wit doek met patronen om een kraanvogel te vouwen. Dit liet Emma’s wil zien om de vrijheid en mogelijkheden van een vogeltje te hebben, maar het zorgde ook voor geluk.

De actrice wist heel goed Emma’s slechte, maar ook goede tijden over te brengen. Zo vertelde ze nog altijd grapjes over van alles en nog wat, ondanks het feit dat ze zo ziek was. Het is ontzettend knap dat Lisse in haar eentje op het podium zo’n intens verhaal kan overbrengen. Dit liet ook zien hoe sterk Emma alleen was en dat ze zelf de last moest dragen van haar eetstoornis. De show laat je heel erg meeleven met Emma en nadenken over het feit dat er zoveel andere mensen aan het vechten zijn tegen anorexia. Het verhaal is ontzettend heftig, maar zo mooi tegelijk. Het is zeker een voorstelling waar je bewuster van wordt en het laat je heel veel emoties voelen. Ik vind het absoluut een aanrader om te bezoeken.

Breek – Nathalie Baartman – 7 februari 2019
Even tijd voor een ‘Breek’! Deze nam ik door de voorstelling van Nathalie Baartman te aanschouwen. Haar decor was vrij minimalistisch. Achter alle gebruikte attributen zat wel een verhaal dat ze grappig over wist te brengen. Haar kleding daarentegen greep, net als Baartman zelf, meteen de aandacht van het publiek. Deze cabaretière kon met haar originele en expressieve monologen het publiek helemaal laten meeleven in het verhaal. Zo voelde Nathalie zich erg veilig, verborgen achter een snor aan het begin van de show. Deze ging af zodra zij én het publiek waren ingekomen. Zo kon ze rustig vertellen over haar met liefde gekochte koopjes bij de kringloopwinkel, waar ze later pas de nutteloosheid van inzag. Baartman zorgde er met haar beeldende lichaamstaal en overtuigende manier van spreken voor dat je als toeschouwer compleet meeleefde met de emoties die erbij kwamen kijken. Vooral het stuk waarbij Nathalie het moment nadeed waarbij ze haar ‘innerlijke varken’ had gevonden, of de scène waarin ze een aantrekkelijke man ontmoette bij het treinstation, deden je laten lachen.

Deze artieste is ook op andere vlakken vermakelijk om naar te luisteren, zoals in de muziek! Met haar accordeonspel en gezang zorgde ze voor kalmere momenten tijdens het optreden, waarbij de focus compleet lag op Nathalie. Er waren daarentegen ook momenten waarbij het publiek werd uitgedaagd om mee te praten over hedendaagse onderwerpen. Zo zijn we erachter gekomen dat sommige mensen geen vaste plek hebben voor hun emmer, wat voor verbazing zorgde bij Nathalie. Door het Twentse accent dat op bepaalde momenten werd gesproken moest het publiek goed focussen op wat er werd gezegd. Dit zorgde er ook voor dat je je nog een stukje closer voelde met Baartman, omdat ze compleet zichzelf kon zijn. Nathalie zette dus uiteindelijk een hele intieme, grappige show neer die zeker het bijwonen waard was!

Zonder Genade – Elke Vierveijzer – 23 november 2018
Elke Vierveijzer! Deze naam was nog nieuw voor mij, maar voor velen was Elke vast al bekend door haar deelname aan het Amsterdams Kleinkunstfestival. Tijdens de voorstelling werd het duidelijk dat deze zangeres geboren is om op het podium te staan. Elke heeft niet alleen een fantastische stem waarmee ze uithalen vlekkeloos kan halen, maar het bleek ook dat ze met veel verschillende muziekinstrumenten overweg kan. Zo gaf ze aan de voorstelling een interessante twist door een instrument tevoorschijn te halen, dat voor heel veel mensen nog onbekend was. Toch heeft ze hier een nummer mee leren spelen, ook al leek het erg lastig om er een stuk mee te componeren. Erg indrukwekkend! De pianiste bood veel ondersteuning aan Elke, en andersom. Dit duo gaf voor de eerste keer samen een show in Het Evertshuis. Het was te zien dat ze elkaar nog even seinden om op het juiste tempo de nummers te spelen. Toch kwamen de twee artiesten erg ontspannen over en waren ze erg goed op elkaar afgestemd. 

Met Elkes zelfgeschreven nummers zette ze een hele originele show in elkaar. Zo zong ze bijvoorbeeld over kritiek op de gebruiken van andere mensen of over waargebeurde verhalen. Het decor sloot heel goed bij het thema van de voorstelling aan. Er hingen witte doeken verspreid boven het podium, waar allerlei verschillende soorten mensen op afgebeeld waren. Elke gaf vaak een grappige wending aan de soms zware verhaallijnen in haar nummers. Zo ging het bijvoorbeeld over zelfdoding, maar zong ze er op een lichtzinnige manier over. Er was veel afwisseling tussen de wat zwaardere en humoristische nummers. Dit zorgde ervoor dat je erg helder naar de songteksten bleef luisteren en alle verhalen meekreeg. Daarnaast kwam ze vaak in contact met het publiek tussen de nummers door, zodat de show vloeiend doorliep met wat afwisselende gesprekjes. Het was dus een erg geslaagd optreden!


Eerlijk gezegd – Yora Rienstra – 9 november 2018
It’s showtime again!
Deze keer mocht ik de voorstelling van Yora Rienstra bijwonen. Deze cabaretière kon helemaal op eigen kracht een interessante en grappige show opvoeren. Het begon met toen ze zittend op een hoge stoel midden op het podium klaarzat om haar verhaal te delen. Yora vertelde verschillende levensverhalen, angsten en gebeurtenissen die ze had ervaren door elkaar heen. Zo kreeg je steeds meer kleine beetjes over haar te weten en werd je na ieder monoloog benieuwd naar wat erna gebeurd zou zijn. Daarnaast werd het publiek ook vermaakt met dialogen die nagespeeld waren uit Yora’s leven. De show werd nog extra versterkt met zelfgeschreven liedjes over haar gedachtes en gevoelens, onder begeleiding van een piano die ze zelf bespeelde.

Yora’s gezinssituatie zit net wat anders in elkaar dan dat van anderen. Ze heeft namelijk een relatie gehad met haar ex, waar ze een kind mee heeft. Daarna heeft Yora een nieuwe vrouw ontmoet, die bij het ontmoeten al zwanger was. Ze voedt dus twee kinderen op samen met twee vrouwen. Het is erg belangrijk dat ze tijdens haar show aankaartte dat ze er nog weleens moeite mee heeft het verhaal uit te leggen aan mensen buiten haar gezin. Er wordt blijkbaar nog steeds snel aangenomen dat een vrouw alleen met een man een kind kan hebben. Yora vertelde daarnaast ook over haar buurman, die na tientallen jaren getrouwd te zijn met een andere man, niet meer durfde te vertellen dat hij homoseksueel is. Zo is Yora’s buurman als het ware na al die jaren weer terug ‘in de kast gestapt’, omdat andere mensen meteen aannamen dat de man naast hem in de fotolijstjes bijvoorbeeld zijn broer was, terwijl het eigenlijk zijn overleden geliefde was.

De show was erg afwisselend door de serieuze onderwerpen die verwikkeld waren met grappige opmerkingen en verhalen. Yora was niet alleen de hele voorstelling aan het woord, het publiek werd er ook bij betrokken. Deze interactie was zeker een goede toevoeging. Ik vond het een hele leuke, vermakelijke show waar ik en de rest van het publiek erg van hadden genoten.

 

Hotel Modern, De Grote Oorlog – 6 oktober 2018
De voorstelling begint met de ontwikkelingen die landen rond 1914 doormaakten en de relaties tussen verschillende landen. Op deze manier maakt het publiek langzaamaan kennis met de situatie destijds. Het was erg indrukwekkend om van dichtbij te kunnen zien dat de artiesten met zoveel precisie in het miniatuur een meeslepend verhaal kunnen neerzetten. Zo wordt de boodschap overgebracht door de expressieve woordvoering van de vertellers. Dit verhaal wordt ondersteunt door live geluidseffecten die nauw aansluiten bij het verbeelden van de heftige gebeurtenissen ten tijde van De Eerste Wereldoorlog. Het verhaal is hierdoor erg meeslepend, zeker gezien het idee dat de omstandigheden van soldaten aan het front daadwerkelijk zo ernstig waren.

De beelden op het scherm zien er erg realistisch uit. De spelers maakten gebruik van originele manieren om beweging en spanning in de scènes te krijgen. Er werden bijvoorbeeld special effects gebruikt met behulp van lucht, vuur en water. De lichteffecten maakten de sfeer helemaal af. Hiermee werden ook de drie seizoenen kenbaar gemaakt die zijn gepasseerd vanaf het begin tot het einde van de voorstelling. Daarnaast zijn er een aantal attributen die het landschap vormen. Dit zijn hedendaagse gebruiksvoorwerpen die te vinden zijn in bijna ieder huishouden. Er werd bijvoorbeeld met de borstels van een bezem een rietlandschap gecreëerd waarachter de soldaten zich schuil hielden. Ook diverse etenswaren konden het verwoesten of opbloeien van een gebied mooi weergeven. Door het neerzetten van peterselie wilden de makers bijvoorbeeld aanduiden dat het voorjaar werd. Het creatieve denken om op deze manier een verhaal in elkaar te zetten is heel bijzonder. Het gevoel van sympathie voor de soldaten dat ontstaat bij het bekijken van de voorstelling wordt erg goed opgewekt door het van dichtbij ervaren van de dramatische gebeurtenissen.