Recensies van Noa:
Ga-Bie-Jer, 19 april 2018
Herman in een bakje geitenkwark, 30 maart 2018
George en Eran, 16 februari 2018
Eric Corton, 14 januari 2018
Harry Sacksioni, 7 december 2017
Javier Guzman – Ga-Bie-Jer
Daar zijn we weer hoor. Hoe is t met je? Mooi! Deze keer bezoek ik een cabaretvoorstelling van Javier Guzman. Mijn zus was een beetje jaloers op mij. Zelf had ik een paar fragmenten van hem gezien en was nieuwsgierig geworden. Eenmaal aangekomen bij het theater zag ik dat het al aardig druk was. Ik zag mensen van mijn leeftijd. Het was een gevarieerd publiek.
Nu even over de voorstelling. Er was veel plek voor publieksparticipatie. Er werd gespot met het publiek wat de afstand tussen publiek en artiest iets kleiner maakt. Daarnaast was de inhoud van de show een kritische kijk op de wereld om ons heen. Of hoe Javier het zelf noemde: de nadelen van de 21ste eeuw postmodernistische samenleving. De voorstelling bevatte dan ook wel aardig wat grappen die tegenwoordig bestempeld worden als dingen die niet onder door de beugel kunnen. Ik kan daar persoonlijk erg van genieten. Het was soms aan de grove kant maar ik kan er tegen.
Al met al dus een leuke voorstelling. De uitverkochte zaal vond dat ook. De show was actueel en overschreed grenzen. Gewaagd en grappig. Voor mij een combinatie die werkt.
Herman in een bakje Geitenkwark: Verplicht Spelen
Daar zijn we weer. Nieuwe maand nieuwe voorstelling. Deze keer Herman in een bakje Geitenkwark. Eerlijk is eerlijk, ik had deze voorstelling gekozen door een klein voorstukje bij de feestelijke opening van het nieuwe culturele seizoen. Ik had oprecht geen idee wat mij te wachten stond naast het feit dat het een groep was van 4 jongens. Ik kende ze echt niet en wist dus ook niet wat ze zouden gaan doen. Is het toneel? Is het cabaret? Ik heb geen idee. Ik ben dus ook de zaal ingegaan zonder enige verwachtingen. Ik hoorde van links en rechts dat er mensen waren die ook nog nooit iets gezien hadden. Wel vertelde een vrouw dat zij ze op televisie had gezien en dan ze allemaal heel muzikaal waren. Okey, er zou dus muziek voorkomen. Verder viel mij op dat er naast de ‘vaste’ oudere ook wat jongeren de zaal in waren geschoven. Deze groep spreekt dus ook wat jongere mensen aan. De lichten gaan aan en het podium is leeg. Wat ik persoonlijk gek vind, maar het geeft ook veel mogelijkheden. Ze beginnen met spelen en hun opening is echt te gek. Muziek makende met hun monden (a cappella) worden ze een soort voorgesteld. Ieder heeft zijn eigen taak en samen klinken ze echt top. Na een tijdje merk ik dat de show is opgebouwd uit sketches. Zelf ben ik daar niet echt van en houd ik meer van samenhang. De humor is wel echt mijn genre. Het is droog en wordt vaak bestempeld als slecht. Daar houd ik dan weer wel van. Ik merk door de voorstelling heen dat er op de voorste rij een paar fans zitten. Tussen de sketches door kwam er geregeld muziek voorbij. Door middel van samenzang en beats een nummer maken, daar heb ik veel respect voor. De groep heeft onderling een leuke dynamiek. Humor is niet een gemis. Ze lieten geregeld de zaal lachen. Ook al was het niet met een onderliggende boodschap heb ik toch erg genoten van de 2 uur durende show. Het ging niet vervelen en het was zeker niet saai. Het is wel een typisch geval van je moet ervan houden. Al met al is de voorstelling zeker een gokje waard. Als je houd van een lekker avondje met niet al te diepgravend. De jongens, Benny, Rein, Polle en Rob, hebben een originele voorstelling neergezet. Ze beschikken over een groot muzikaal talent dat de show kleur geeft. Ik ben aangenaam verrast maar nu is er nog 1 vraag: Wie is Herman?
George en Eran lossen de wereldvrede op. De finale!
Derde recensie alweer. Time flies. Ik zit in de foyer te wachten en wist eigenlijk niet waar ik straks heen ga. Ik Google nog snel even de eerste twee delen want ik kwam er net even achter dat het blijkbaar een trilogie is. Ik loop de zaal in en zie dat de acteurs al op het podium staan, dit vond ik best gek om te zien. Terwijl de band lekker een muziekje speelt neemt iedereen zijn plek. Als iedereen zit en de lichten uit zijn beginnen George en Eran met spelen. Ze beginnen snel met een kleine samenvatting van de vorige twee voorstellingen.(Fijn dan weet ik een beetje waar het over gaat). De band ondersteunt het spel heel fijn met de juiste muziek. Wat wel jammer was, de muziek stond net iets te hard. Daardoor waren de spelers wat slechter te verstaan. Verder was er een erg leuke dynamiek tussen de twee spelers. Beide een andere afkomst en dat werkt gewoon. Af en toe ging het wel heel snel. Nu heb ik daar geen probleem mee om te volgen. Ik zou wel kunnen begrijpen dat het verhaal of de tekst wat lastiger te volgen is daardoor. Om even op het verhaal in te gaan: het is theater met een doel. Door de gehele voorstelling was er één duidelijk doel: wereldvrede oplossen. Nu staat dit aangegeven in de titel dus het was te verwachten. Wel is het ,naar mijn mening, een stuk met een diepe boodschap. Al met al dus zeker een aanrader. Wel is het stuk denk leuker als je de andere delen ook hebt gezien. Heb je dit nou niet, dan is het ook prima te volgen. Het stuk is zeker een aanrader. Mooie boodschap en leuke dynamiek tussen de spelers. Jammer van de muziek die te hard stond. Maar naast dat heb ik een leuke voorstelling gehad.
Tot de volgende keer!
Eric Corton Ma, 14 januari
Hoi, ben ik weer. Deze keer heb ik een totaal andere voorstelling bezocht. Wat wel overeenkomt is dat het beide solo optredens zijn. Deze voorstelling is echt theater terwijl de vorige iets meer persoonlijk was met muziek.
De voorstelling Ma is naar het boek van Hugo Borst met als hoofdthema dementie. Ik heb deze voorstelling gekozen omdat ik op dit moment een oma heb met dementie die daarvoor ook in een verzorgingstehuis zit. De voorstelling heeft dus best een persoonlijk tintje. Gelukkig ben ik niet de enige die met deze gedachte de zaal in ging. Om mij heen hoor ik verschillende mensen tegen elkaar zeggen dat ze klaar zijn om te gaan huilen.
De voorstelling begint en ik zie dat Corton achter een gordijntje staat. De focus is daar ook op gericht. Hij begint met een mooi verhaal over hoe ‘zijn’ ouders elkaar hebben ontmoet. Ik noem het maar even zijn ouders ook al speelt hij wel een rol. Na de anekdote komt hij door het gordijn heen. Langzaam door de voorstelling heen zie ik, en hoor ik, meer mensen zakdoekjes pakken en tranen wegpinken. Ik weet het al die tijd nog droog te houden. Hoe verder wij de voorstelling in gaan hoe verder de dementie overneemt. Het script is heel krachtig en duidelijk. Bij het einde hou zelfs ik het niet meer droog. Ik voel dat de tranen het van mij winnen en samen met de rij vrouwen voor mij zit ik in een donkere zaal te huilen.
Wauw, dit is echt een hele indrukwekkende theatervoorstelling. Niet alleen het onderwerp grijpt je bij de keel, het feit dat Eric Corton daar een solo doet van bijna anderhalf uur pakt mij ook. Het script is verschrikkelijk mooi geschreven dus even een applaus voor Marc Veerkamp. Daarnaast was dit een try-out. Dit geeft mij altijd het idee dat het hier en daar nog een beetje rommelig kan verlopen of dat de tekst wordt vergeten. Dit was absoluut niet het geval. De complete voorstelling liep fantastisch. Ook het licht en geluid was heel strak gedaan.
Al met al dus een fantastische voorstelling die ik iedereen zeker zou aanraden. Het is goed te volgen, ook voor mensen die niet regelmatig naar het theater gaan of er niet zoveel over weten.
Tot de volgende keer.. X
Harry Sacksioni
Nou, daar gaan we dan. De eerste voorstelling en de eerste recensie. Ik zal beginnen met het uitleggen van mijn keuze.
Ik hou erg van live muziek. Dit heb ik van mijn vader. Dus toen ik de uitleg van de voorstelling zag dacht ik gelijk dat is echt iets voor mij. Ik ging zonder eigenlijk iets te weten over Meneer Sacksioni de zaal in. Dus dat ga ik voor jullie ook doen.
Met mijn liefde voor live muziek stapte ik de zaal in. Terwijl ik mijn stoel zoek kijk ik snel even de zaal in en plotseling snap ik waarom het Evertshuis dit op heeft gezet. Het publiek was inderdaad veel ouder dan dat ik was. Nu ben ik dat best gewend door mijn eigen muziekvoorkeur dus echt vooroordelen heb ik niet. Precies om half 9 stapt Harry Sacksioni het podium op en begint met spelen. Een van de eerste gedachte die ik had was dat meneer zelf ook wat ouder was. Oké, dacht ik, dat kan de gemiddelde leeftijd van het publiek verklaren. Nu genoeg over de gemiddelde leeftijd en verder met waar het echt om gaat: De voorstelling.
Nadat Sacksioni zijn eerste nummer had gespeeld hield hij een klein verhaaltje. Hij begon over wat hij ging spelen en wat hij had gespeeld. De show heet Once Upon A Time…. Ik verwachtte dus ook aardig wat filmmuziek. Voor de pauze was er dan voor mijn mening iets weinig filmmuziek. Er werd veel eigen werk gespeeld. Dat haalt het talent niet weg want wat een goede gitarist is het. Daarnaast werd er tussen de liedjes veel gepraat. Er kwamen veel passende anekdotes. Maar door het vele gepraat kom je slecht in de flow van de muziek.
Na de pauze kwam er meer filmmuziek. Ook werd er niet naar iets opgebouwd en was er geen verhaallijn. Dat gaf een beetje een gevoel van een bij elkaar geraapt zooitje. Er was veel humor in de show verwerkt wat het deed lijken op cabaret.
Al met al voor mij een geslaagde show. Een intens goede gitarist die in zijn eentje de zaal weet te vullen. Je zit niet meer in een grote zaal maar in je eigen woonkamer. Naar mijn mening iets te veel gepraat tussendoor waardoor er geen lekkere flow was tussen de nummers door. De show was zeker een aanrader. Zeker voor een muziek liefhebber.
Voor de mensen zonder Google nog even wat informatie over Harry Saksioni zelf, zonder mijn mening.
Harry Sacksioni is op 23 oktober 1950 in Amsterdam geboren. Hij kreeg zijn eerste gitaar op zijn elfde. Harry heeft zowel als solo artiest als band opgetreden. Wat zijn stijl zo bijzonder maakt is dat hij meerdere partijen tegelijkertijd speelt. De vele vragen over zijn techniek deed Harry Sacksioni besluiten om zijn eigen methode te schrijven: De Sacksioni Methode. Deze methode word verkocht inclusief instructie DVD. Buiten zijn eigen muziek is Harry al vanaf 1975 te horen als gast bij verschillende artiesten zoals Ramses Shaffy, Herman Van Veen, Stef Bos en meer.
Voor zover dan mijn eerste recensie van mijn eerste voorstelling dit theaterseizoen.
Wordt vervolgd…..