De recensies van Dion:
Pater Moeskroen, 31 maart 2018
Woiski vs. Woiski, 16 maart 2018
Vrijdag vs. Sandifort, 16 november 2017
Pater Moeskroen, 31 maart 2018
De voorstelling droeg de naam ‘Fiësta’, wat bij mij direct de verwachting schepte dat het een feest zou worden. En wat een feest werd het. Het muzikale spektakel met maar liefst 60 instrumenten denderde (letterlijk) door het Evertshuis heen, van punk naar ska, van ska naar folk en weer terug en allemaal even strak gespeeld. Ik heb nog nooit de theaterbanken zo heen en weer zien deinzen als op deze avond. Toen de voorstelling afgelopen leek te zijn en er door het publiek luidkeels om een toegift werd gevraagd betraden de heren van Pater Moeskroen nogmaals de theatervloer en hadden ze als verrassing een heel dweilorkest van muziekvereniging Crescendo te Nieuwveen meegenomen. Na een nummer met het orkest gespeeld te hebben werd het gehele spektakel naar de foyer verplaatst waar nietsvermoedende voorbijgangers ook naar binnen kwamen stromen om te kijken naar de commotie. Als met al een geweldige voorstelling.
Woiski vs. Woiski, 16 maart 2018
Bij binnenkomst in het evertshuis viel mij reeds op dat de foyer goedgevuld was met een divers publiek, de gemiddelde leeftijd leek ook een stuk lager te liggen dan bij de andere voorstellingen die ik recentelijk bezocht had. Voorafgaand aan de voorstelling was mij nog niet geheel duidelijk waar ik naar zou gaan kijken, ik had de tekst op de website even doorgelezen maar ik kon daar slechts uit opmaken dat het iets muzikaals betrof en dat een vader & zoon centraal stonden. Ik liet me dus verrassen. Na plaats te hebben genomen in het theater werd me al vrij snel duidelijk dat het om een muzikale theatervoorstelling ging. Interessante dialogen werden afgewisseld met muzikale begeleiding, die naarmate de tijd in het toneelstuk vorderde mee veranderde. Het vorderen van de tijd was ook een boeiend onderdeel van het toneelstuk, vanaf de jaren 30 door de oorlog heen richting de jaren 70 en 80. Waarbij natuurlijk onderwerpen als racisme en de bezetting van Nederland veelvuldig aan bod kwamen. Al met al een prachtig toneelstuk met heerlijke muziek en gelikte choreografie.
Vrijdag vs. Sandifort, 16 november 2017
Mijn eerste voorstelling, en deze heeft meteen indruk op me gemaakt. Toen ik de foyer in liep merkte ik al dat de gemiddelde leeftijd van de rest van de bezoekers 20-30 jaar hoger lag dan die van mijzelf maar hier zocht ik niet te veel achter. Ik pakte een flyer van de ticketbalie en deze vertelde mij dat de voorstelling die ik ging bekijken een 5-sterren recensie heeft mogen ontvangen van De Volkskrant. Ook vernam ik dat deze cabaretiers vrij bekend waren binnen het Nederlandse televisiecircuit. Ik had zelf nog nooit van ze gehoord, maar ik ben ook niet iemand die veel televisie kijkt. Ik liep de zaal in en zocht mijn stoel, dit was even werk aangezien het jaren geleden is dat ik voor het laatst in de theaterzaal van het Evertshuis ben geweest. Toen ik gezeteld was en de voorstelling begon, merkte ik meteen dat ik de sketches af en toe lastig te volgen vond omdat het geluid in de zaal best hard was. Inhoudelijk had ik regelmatig het gevoel alsof er een generatie-kloof was. De humor sprak mij vaak, in tegenstelling tot het overwegend oudere publiek om mij heen, niet echt aan en kwam op mij vaak flauwtjes over. Wel waren de imitaties van Vrijdag erg sterk en kon ik wel lachen om de liedjes, helaas bestond slechts het laatste deel van dit stuk hieruit.